.

ΓΛΗΝΟΣ


Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω - Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. - Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα! Όταν πολεμάς για την λευτεριά, είσαι κι όλας λεύτερος (Νίκος Καζαντζάκης)




Δ. Καζάκης: Η νομική δέσμευση του Ε.ΠΑ.Μ. στον ελληνικό λαό

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΜΥΝΗΣΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. ΕΠΙ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ






Η νομική δέσμευση του Ε.ΠΑ.Μ. στον ελληνικό λαό




ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΔΙΑΒΑΣΤΕ : Αποφασεις και ψηφισματα του 5ου Συνεδριου του Ενιαιου Παλλαϊκου Μετωπου.


ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ...

Ανάποδα
Ακούστε στο e-roi.gr Ειδήσεις που αποκρύπτονται από τα συστημικά ΜΜΕ, θα σχολιάζονται θα αναλύονται και θα αντιπαρατίθενται στην κατασκευή πλαστών ειδήσεων που σερβίρονται στο πλαίσιο της πιο ξετσίπωτης προπαγάνδας. Την προπαγάνδα του φόβου και της εξαπάτησης. Είναι για εμάς κοινός τόπος, η προσπάθεια αντίληψης της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας αλλά και η αποκάλυψη του μέλλοντος που ετοιμάζουν στον λαό μας..


synedrio











ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ : http://www.nationaldebtclocks.org/debtclock/greece


ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΜΕΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
(ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ ΔΕΞΙΑ)

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Καταλύθηκε η χώρα!!! Δικαιώματα επιφανείας για 99 χρόνια και η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!!



Δημήτρης Καζάκης: «Μετά από το πολυνομοσχέδιο καταλύθηκε στην Ελλάδα η έννοια του κράτους»


ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:

Το Δικαίωμα επιφανείας  επανεισάγεται με τον νομο υπ' αριθμ. N. 3986 - Α’ 152 - 1/7/2011: Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015. Διαβάστε το σχετικό κεφάλαιο 3 του παραπάνω νόμου [ΕΔΩ όλος ο  νόμος].


ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΕΠΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ

Άρθρο 18

Ορισμοί

Για τους σκοπούς του Κεφαλαίου αυτού:

1. «Επιφάνεια» είναι το εμπράγματο δικαίωμα φυσικού ή νομικού προσώπου να κατασκευάζει κτίσμα σε έδαφος δημοσίου κτήματος, που δεν του ανήκει, και να ασκεί στο κτίσμα τις εξουσίες, που παρέχει το δικαίωμα της κυριότητας.

2. «Κύριος» είναι ο κύριος του εδάφους του δημοσίου Κτήματος 3. «Επιφανειούχος» είναι το πρόσωπο που έχει το δικαίωμα της επιφανείας.


4. «Δημόσια κτήματα» είναι τα ακίνητα οποιασδήποτε φύσης που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, σε δημόσιους οργανισμούς με μορφή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου ή και σε εταιρίες που αποκτούν τα ακίνητα των παραπάνω φορέων με σκοπό την εκμετάλλευσή τους. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών μπορεί να επεκτείνεται η εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος Κεφαλαίου και σε ακίνητα κληροδοτημάτων.

5. «Κτίσμα» νοείται οποιασδήποτε φύσης οικοδόμημα ή εγκατάσταση, ιδίως δε κτίριο, δεξαμενή, υπόστεγο, σταθμός αυτοκινήτων (πάρκινγκ), γέφυρα, σήραγγα, αγωγός, αεροδρόμιο, οδικό, σιδηροδρομικό ή λιμενικό έργο. Το κτίσμα μπορεί να είναι και υπόγειο ή και να είναι ήδη κατασκευασμένο κατά τη σύσταση του δικαιώματος.

6. «Εδαφονόμιο» είναι το περιοδικό αντάλλαγμα που καταβάλλεται από τον επιφανειούχο στον κύριο κατά τη διάρκεια του δικαιώματος της επιφανείας.

Άρθρο 19

Σύσταση δικαιώματος επιφανείας

1. Κατά παρέκκλιση των άρθρων 953 και 954 του Αστικού Κώδικα, επιτρέπεται η σύσταση δικαιώματος επιφανείας επί δημοσίων κτημάτων. Το δικαίωμα επιφανείας περιλαμβάνεται στην ακίνητη περιουσία κατά την έννοια του άρθρου 949 του Αστικού Κώδικα.

2. Η επιφάνεια συνιστάται για ορισμένο χρόνο με σύμβαση. Οι διατάξεις για τη μεταβίβαση της κυριότητας ακινήτων με συμφωνία εφαρμόζονται αναλόγως και για τη σύσταση επιφανείας. Με την επιφύλαξη της περίπτωσης στ’ της παραγράφου 1 του επόμενου άρθρου, η διάρκεια του δικαιώματος δεν μπορεί να υπερβεί τα πενήντα (50) έτη, εκτός αν συστήθηκε για βραχύτερο χρόνο, που δεν μπορεί όμως να υπολείπεται των πέντε (5) ετών. Επιφάνεια που συστήθηκε για χρόνο μεγαλύτερο των πενήντα (50) ετών ή μικρότερο των πέντε (5) ισχύει για πενήντα ή πέντε έτη αντίστοιχα. Τα μέρη μπορούν με σύμβαση να παρατείνουν τη διάρκεια, υποχρέωση όμως παράτασης αναλαμβανόμενη εκ των προτέρων δεν δεσμεύει. Η συμφωνία παράτασης γίνεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο υποβαλλόμενο σε μεταγραφή.

3. Επιφάνεια μπορεί να συσταθεί και σε έδαφος, συγκύριος του οποίου είναι ο επιφανειούχος. Δεν μπορεί να συσταθεί, αν η κυριότητα επί του εδάφους βαρύνεται με δικαίωμα επικαρπίας ή έχει ήδη επιβαρυνθεί με δικαίωμα επιφανείας.

4. Σύσταση δικαιώματος επιφανείας με χρησικτησία δεν επιτρέπεται.

5. Επί οικοδομής που έχει ανεγερθεί επί εδάφους δημοσίου κτήματος με βάση δικαίωμα επιφανείας, μπορεί να συσταθεί δικαίωμα κυριότητας επί ορόφου ή διαμερίσματος (οριζόντια ιδιοκτησία) υπό τους όρους του ν.3741/1929. Στην περίπτωση αυτή οι επί μέρους ιδιοκτησίες δεν έχουν ποσοστά συγκυριότητας στο έδαφος, αλλά ποσοστά εξ αδιαιρέτου στο δικαίωμα της επιφανείας.

Άρθρο 20

Δυνητικό περιεχόμενο του δικαιώματος

1. Στο περιεχόμενο του δικαιώματος της επιφανείας είναι δυνατόν να περιλαμβάνονται όροι αναφερόμενοι:

α) στην ανέγερση, συντήρηση και χρησιμοποίηση του κτίσματος,

β) στην ασφάλιση του κτίσματος και την ανοικοδόμησή του σε περίπτωση καταστροφής του,

γ) στην κατανομή της καταβολής των βαρών οποιασδήποτε φύσης που έχουν σχέση με το κτίσμα ή και το έδαφος επί του οποίου το κτίσμα θα οικοδομηθεί ή έχει ήδη οικοδομηθεί,

δ) στην υποχρέωση του επιφανειούχου να μεταβιβάσει το δικαίωμά του στον κύριο ή σε τρίτο υποδεικνυόμενο από τον κύριο,

ε) στο δικαίωμα του κυρίου να συναινεί στη μεταβίβαση ή την επιβάρυνση του δικαιώματος υπέρ τρίτων,

στ) στο δικαίωμα του επιφανειούχου να παρατείνει με μονομερή δήλωσή του το χρόνο διάρκειας του δικαιώματός του μετά τη λήξη της αρχικής διάρκειας που πάντως δεν μπορεί να υπερβεί συνολικά τα ογδόντα (80) έτη, και προκειμένου περί κατοικιών τα εκατό (100) έτη ή να αποκτήσει και το έδαφος,

ζ) στο δικαίωμα του επιφανειούχου προς αποζημίωση για τα περιερχόμενα στον κύριο κατά τη λήξη του δικαιώματος κτίσματα,

η) στους όρους χρήσης του εδάφους γύρω από το κτίσμα περιλαμβανομένων των τυχόν φυτών,

θ) στα δικαιώματα του κυρίου, ιδίως καταβολή ποινικής ρήτρας, αν ο επιφανειούχος δεν συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις του,

ι) στην απαγόρευση παραίτησης του επιφανειούχου από το δικαίωμα, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 22 ή τη διατήρηση των δικαιωμάτων τρίτων που βαρύνουν την επιφάνεια μετά την απόσβεσή της, σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 22.

2. Οι παραπάνω όροι περιλαμβάνονται στη σύμβαση σύστασης της επιφανείας ή σε μεταγενέστερη σύμβαση μεταξύ κυρίου και επιφανειούχου. Η σύμβαση αυτή γίνεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο υποβαλλόμενο σε μεταγραφή. Οι παραπάνω όροι ενεργούν υπέρ και κατά του κυρίου και του επιφανειούχου και των διαδόχων τους.

Άρθρο 21

Μεταβίβαση και επιβάρυνση − Βάρη του ακινήτου

1. Η επιφάνεια είναι μεταβιβαστή εν ζωή ή αιτία θανάτου. Μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εισφοράς σε εταιρεία. Η μεταβίβαση γίνεται όπως και η σύσταση της επιφανείας.

2. Επιτρέπεται η σύσταση υποθήκης, η εγγραφή προσημείωσης, καθώς και η σύσταση πραγματικών δουλειών επί του κτίσματος του επιφανειούχου.

3. Αν έχει συμφωνηθεί ότι η μεταβίβαση ή η επιβάρυνση της επιφανείας εξαρτάται από τη συναίνεση του κυρίου, σύμφωνα με την περίπτωση ε’ της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου, η συναίνεση αυτή πρέπει να υποβληθεί σε μεταγραφή. Η έλλειψη της συναίνεσης καθιστά τη μεταβίβαση ή την επιβάρυνση ανίσχυρη. Συναίνεση δεν απαιτείται σε περίπτωση αναγκαστικού πλειστηριασμού ή πτώχευσης.

4. Αν δεν υπάρχει αντίθετος όρος στη συμφωνία που προβλέπεται στην περίπτωση γ’ της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου, ο επιφανειούχος υποχρεούται να φέρει κατά τη διάρκεια της επιφανείας τα οποιασδήποτε φύσης βάρη που έχουν σχέση με το κτίσμα ή και το έδαφος, επί του οποίου το κτίσμα θα οικοδομηθεί ή έχει οικοδομηθεί.

5. Προγενέστερα εμπράγματα δικαιώματα επί του ακινήτου εξακολουθούν να βαρύνουν το ακίνητο, εκτός αν ο δικαιούχος συναινέσει στον περιορισμό τους επί του εδάφους ή του κτίσματος.

Άρθρο 22

Απόσβεση επιφανείας − Αποτελέσματα της απόσβεσης του δικαιώματος

1. Η επιφάνεια λήγει με την παρέλευση του χρόνου διάρκειάς της.

2. Η επιφάνεια αποσβέννυται άμα ενωθεί με την κυριότητα επί του εδάφους στο ίδιο πρόσωπο.

3. Αν δεν έχει ορισθεί το αντίθετο στη συμφωνία που προβλέπεται στην περίπτωση ι’ της παραγράφου 1 του άρθρου 20, η επιφάνεια αποσβέννυται με μονομερή δήλωση του επιφανειούχου προς τον κύριο ότι παραιτείται. Η δήλωση γίνεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο, που κοινοποιείται στον κύριο και υποβάλλεται σε μεταγραφή.

4. Η καταστροφή του κτίσματος δεν επάγεται απόσβεση της επιφανείας.

5. Δεν επιτρέπεται η πρόβλεψη διαλυτικής αίρεσης για την απόσβεση του δικαιώματος επιφανείας.

6. Όταν η επιφάνεια αποσβεσθεί, τα κτίσματα περιέρχονται στον κύριο. Αν δεν υπάρχει αντίθετη συμφωνία με βάση την περίπτωση ζ’ της παραγράφου 1 του άρθρου 20, ο επιφανειούχος δεν δικαιούται να αξιώσει αποζημίωση ή απόδοση αδικαιολόγητου πλουτισμού για τα κτίσματα αυτά, ούτε να τα κατεδαφίσει ή να τα απομακρύνει από τη θέση τους.

7. Ο επιφανειούχος υποχρεούται να αποδώσει τα κτίσματα στον κύριο. Στη σχέση ανάμεσα στον επιφανειούχο και τον κύριο, αυτός που παραχώρησε την επιφάνεια λογίζεται υπέρ του επιφανειούχου ως κύριος, εκτός αν ο επιφανειούχος γνωρίζει ότι δεν είναι κύριος.

8. Η απόσβεση της επιφανείας επιφέρει απόσβεση των εμπράγματων δικαιωμάτων που έχουν συσταθεί από τον επιφανειούχο επί του δικαιώματος της επιφανείας, εκτός αν κατά τη σύσταση του δικαιώματος ή και μεταγενέστερα ο κύριος δέχθηκε με τη συμφωνία που προβλέπεται στην περίπτωση ι’ της παραγράφου 1 του άρθρου 20 τη μη απόσβεση των δικαιωμάτων αυτών.

Σε μια τέτοια περίπτωση τα δικαιώματα αυτά βαρύνουν εφεξής την κυριότητα. Στην περίπτωση της παραγράφου 2 του άρθρου 19 τα δικαιώματα αυτά διατηρούνται και βαρύνουν την κυριότητα.

Άρθρο 23

Τύχη μίσθωσης κατά τη λήξη της επιφανείας

Εάν η επιφάνεια λήξει κατά τη διάρκεια της εκμίσθωσης του ακινήτου που έγινε από τον επιφανειούχο, εφαρμόζονται αναλόγως ως προς την εξακολούθηση της μίσθωσης, καθώς και ως προς την προκαταβολή ή την εκχώρηση ή την κατάσχεση μισθωμάτων της, οι διατάξεις για την εκποίηση του μισθίου ακινήτου κατά τη διάρκεια της μίσθωσης. Πάντως η εξακολούθηση της μίσθωσης δεν δύναται να αξιωθεί από το μισθωτή για διάστημα που υπερβαίνει τα εννέα έτη από τη λήξη της επιφανείας.

Άρθρο 24

Προστασία επιφανειούχου

Σε περίπτωση προσβολής του δικαιώματος του επιφανειούχου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για την προστασία της κυριότητας.

Άρθρο 25

Αντάλλαγμα

1. Η σύσταση του δικαιώματος επιφανείας γίνεται είτε αντί ορισμένου τμήματος, που καταβάλλεται ολόκληρο κατά τη σύσταση ή πιστώνεται ολικά ή μερικά, είτε αντί καταβολής εδαφονομίου είτε με συνδυασμό των δύο.

2. Τα σχετικά με το αντάλλαγμα ζητήματα καθορίζονται κατά τη σύσταση της επιφανείας ή με μεταγενέστερη συμφωνία. Τα μέρη μπορούν να συμφωνήσουν ότι το εδαφονόμιο θα προκαταβληθεί για μέρος ή το σύνολο της διάρκειας της επιφανείας με μείωση του ποσού του, που λαμβάνει χώρα με την εφαρμογή συμφωνούμενου συντελεστή προεξόφλησης.

Άρθρο 26

Κτηματολόγιο – Φορολογική Μεταχείριση Ειδικές Διατάξεις

1. Σε περίπτωση λειτουργίας κτηματολογίου, η προβλεπόμενη στον παρόντα νόμο δημοσιότητα με εγγραφή στα βιβλία μεταγραφών γίνεται στα κτηματολογικά βιβλία.

2. Για την εφαρμογή της φορολογικής εν γένει νομοθεσίας το εμπράγματο δικαίωμα της επιφανείας εξομοιώνεται με εκείνο της επικαρπίας.

3. Ο κύριος δύναται να τιτλοποιεί παρούσες και μελλοντικές απαιτήσεις από εδαφονόμια από δικαιώματα επιφανείας που έχουν συσταθεί ή που πρόκειται να συσταθούν κατ’ ανάλογη εφαρμογή των άρθρων 10 και 14 του ν. 3156/2003 (Α’ 157). Με την επιφύλαξη των διατάξεων για τις κρατικές ενισχύσεις το Δημόσιο δύναται να παρέχει εγγύηση για τις ομολογίες που εκδίδονται στο πλαίσιο της τιτλοποίησης.

4. Σε περίπτωση που ο κύριος κατά τη διάρκεια της επιφανείας πρόκειται να εκποιήσει με δημόσιο διαγωνισμό το ακίνητο, επί του οποίου έχει συσταθεί δικαίωμα επιφανείας, ο επιφανειούχος έχει δικαίωμα να το αποκτήσει κατά προτεραιότητα έναντι άλλων που υποβάλλουν ουσιωδώς όμοιες προσφορές.


Γιατί 99 και όχι 999 χρόνια;

Του Μιχάλη Ροδόπουλου


Η αυθόρμητη απορία που γεννάται όταν ακούμε για την διάρκεια του ταμείου που θα διαχειρίζεται το σύνολο της περιουσίας του Ελληνικού κράτους είναι γιατί αυτό να έχει διάρκεια 99 χρόνια; Γιατί 99 και όχι 100; Πώς επιλέχθηκε αυτός ο αριθμός; Είναι κάποιο φετίχ, μια τυχαία επιλογή για να μην ακούγεται το βαρύ και ασήκωτο «αιωνίως» ή είναι μήπως κάτι άλλο;Τα 99χρονα συμβόλαια μίσθωσης -και γενικότερα αξιοποίησης- γης έλκουν την καταγωγή τους από τις χώρες του Κοινοδικαίου, δηλαδή κυρίως Αγγλία και Αμερική. 
Πιο συγκεκριμένα, αρκετές Πολιτείες της Αμερικής έχουν εισάγει στην νομοθεσία τους, στα λεγόμενα statutes,χρονικά ανώτατο δυνατό όριο για το όποιο μπορεί να συναφθεί συμβόλαιο εκμετάλλευσης γης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Αλαμπάμα, της Καλιφόρνια ή της Ντακότα οι οποίες περιορίζουν τη διάρκεια των μισθωτηρίων σε 99 έτη κατά ανώτατο όριο. 

Άλλες Πολιτείες ωστόσο προβλέπουν μικρότερη διάρκεια και άλλες δεν θέτουν κάποιο χρονικό ταβάνι. Σε περίπτωση που δεν τίθεται κάποιος νομοθετικός περιορισμός, μια χρονικά ατέρμονη δέσμευση θεωρείται νομικά δυνατή. Στην απόφαση Monbar, Inc. v. Monaghan το Δικαστήριο είχε κρίνει ότι, ελλείψει περιοριστικής νομοθεσίας, μια μίσθωση δύο χιλιάδων ετών είναι καθ' όλα νόμιμη. Ωστόσο, σε αυτές τις χώρες είναι συνήθης πρακτική, κάτι σαν έθιμο, τα συμβόλαια 99 ετών, ακόμα και εκεί όπου δεν υπάρχει ρητή νομοθεσία.

Γνωστά παραδείγματα συμβάσεων 99 χρόνων σε διακρατικές συμφωνίες είναι η εξασφάλιση πλήρους δικαιοδοσίας και ελέγχου του κόλπου του Γκουαντάναμο της Κούβας από τις ΗΠΑ ή η εκμετάλλευση του Χονγκ Κονγκ από τη Μ. Βρετανία για το ίδιο χρονικό διάστημα.

Ερώτημα πρώτο: Οι συντάκτες της πρότασης νόμου διάλεξαν τυχαία τον αριθμό 99 και έτυχε αυτός να συμπίπτει με τον αριθμό 99 που απαντάται σε αντίστοιχα συμβόλαια στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες; Ήταν μια ελληνική έμπνευση ή μήπως είχαν κάποια παρότρυνση/υπαγόρευση άραγε από γνώστες του Κοινοδικαίου; Σημειώνεται ότι τέτοιοι τυχαίνει να είναι και οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…

Αν το 99 σας ακούγεται μακροχρόνιο, η πρακτική στην Φεουδαρχική Αγγλία του Μεσαίωνα ήταν τα συμβόλαια των χιλίων χρόνων. Σχετική αναφορά βρίσκεται στο δεύτερο μέρος του θεατρικού έργου του Σαίξπηρ, Ερρίκος ο Δ΄. Όπως εικάζεται επειδή κάποιο δικαστήριο έκρινε σε άγνωστο χρόνο μια τέτοια σύμβαση άκυρη, τα συμβαλλόμενα μέρη σταδιακά απέφευγαν το επικίνδυνο να καταπέσει νομικά χίλια, και ανέγραφαν στα συμβόλαια το ελαφρύτερο/ασφαλέστερο κατά την γνώμη της εποχής 999. Το 99 όπως φαίνεται είναι έμπνευση των πρώτων αποίκων της Αμερικής. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι είναι κατ’ αναλογία του 999 ενώ ο John Bouvier, στο νομικό του λεξικό του έτους 1839, θεωρεί ως πιθανότερη εξήγηση την απροθυμία των Αμερικανών να δεσμευθούν μακροχρόνια. Αντιθέτως, επέλεγαν να δεσμεύονται για χρόνο ίσο με το θεωρητικό προσδόκιμο ζωής.

Οι υπερασπιστές της διάταξης υποστηρίζουν ότι καμία απόφαση του Ταμείου δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Πολιτείας. Ας το δεχθούμε. Αλλά ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: Η Ελληνική πολιτεία μπορεί να λάβει οποιαδήποτε απόφαση αναφορικά με την διαχείριση της περιουσίας της για τα επόμενα 99 χρόνια χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών;

Και ένα τελευταίο ερώτημα: Όσοι βουλευτές υπερψηφίσουν αυτή τη λεόντειο συμφωνία, υποτιμητική και εξευτελιστική, για κυρίαρχο κράτος, για ποιο λόγο πανηγυρίζουν; Επειδή απέτρεψαν το 999 του Μεσαίωνα και πέτυχαν το 99 του Γκουαντάναμο και του Χονγκ Κονγκ;


ΣΧΕΤΙΚΑ:
http://monaxeros.blogspot.gr/2016/05/99.html

ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΊ Η ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΟΙΚΟΝΟΜΊΑ (ΤΗΣ ΜΑΡΊΑΣ ΝΕΓΡΕΠΌΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΆΝΗ)






Συνέδριο στο Παρίσι, που αφορούσε και την Ελλάδα, 14.05.2016, Απαντήσεις Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μέρος  1. Είναι βιώσιμη η στρατηγική της ΕΕ; (ευρώ-ελευθερία συναλλαγών)

Είναι η ερώτηση που τέθηκε σε οικονομολόγους της Ευρώπης, στα πλαίσια πανευρωπαϊκού συνεδρίου της κίνησης "για μια Ευρωπη των λαών και των ελευθεριών", και που πραγματοποιήθηκε στηνMutualité του Παρισιού στις 14.05.2016.

Απάντηση της Μαρίας Νεγρεπόντη -Δελιβάνη στο παραπάνω αυτό ερώτημα, αρχικά, στα γαλλικά
===========================================================

Οι θεμελιωτές της ΕΕ είχαν, πιθανώς, τις καλύτερες προθέσεις και πίστευαν ίσως  ότι η ολοκλήρωση του σχεδίου τους ήταν δυνατή. Θα έβλεπαν, συνεπώς, με φρίκη ότι όχι μόνο το αρχικό τους σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά και επιπλέον η αποτυχία της ευρωζώνης είναι ανεπανόρθωτη και ιδού γιατί:

1.Πριν από όλα επειδή η κατασκευή  ΕΕ=ευρωζώνς δεν έχει γερά θεμέλια 

 Οι σοβαρές δυσκολίες θα πρέπει να αποδοθούν στη συνύπαρξη, στην ίδια οικονομική ένωση, χωρών με μεγάλες διαρθρωτικές και αναπτυξιακές αποκλίσεις μεταξύ τους. Η σύγκλιση, που οι νεοκλασικοί  υποσχέθηκαν ότι θα είχε πραγματοποιηθεί αυτόματα, δεν έγινε ποτέ.  σύγκλιση των κρατών-μελών, που η Συνθήκη του Μάαστριχτ είχε προβλέψει, μεταλλάχτηκε  σε επιτάχυνση  των ρυθμών ανάπτυξης του ευρωπαϊκού Νότου, σε σύγκριση με τους αντίστοιχους του ευρωπαϊκού Βορρά. Οι διαφορές αυτές των ρυθμών μεγέθυνσης,  είχαν ως συνέπεια να διευρύνουν  το έλλειμμα του εμπορικού  ισοζυγίου του Νότου,  και το εμπορικό πλεόνασμα του Βορρά, κυρίως όμως αυτό της Γερμανίας, που παγιώθηκε και δεν  έπαυσε να είναι σημαντικό, ακόμη και μέσα στην κρίση. Θα πρέπει ακόμη να τονιστεί η χρόνια ανισορροπία ανάμεσα αφενός  στο χαμηλό  επιτόκιο,  περίπου ενιαίο για τις χώρες της Ευρωζώνης, καθώς  το επίπεδό του οριζόταν από την ΕΚΤ, και αφετέρου στο ρυθμό του πληθωρισμού, που  διέφερε σημαντικά από χώρα σε χώρα. Αρκεί να σημειωθεί, σχετικά, ότι το μέσο επίπεδο των τιμών, στην Ελλάδα, με βάση=100 το 1997 ανέβηκε σε 146,4 το 2009, ενώ  το αντίστοιχο μέγεθος για τη Γερμανία δεν ήταν παρά 119. Έτσι άρχισε και συνεχίστηκε η απομύζηση  της ανταγωνιστικότητας και κάθε αναπτυξιακής προοπτικής των λιγότερο προηγμένων  ευρωπαϊκών οικονομιών. Συγκεκριμένα, κάθε αύξηση του γερμανικού εμπορικού πλεονάσματος είχε ως αντίκρισμα τη μείωση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού Νότου. Ταυτόχρονα, κυρίως, οι οικονομίες του Νότου, άρχισαν να δημιουργούν ελλείμματα στον προϋπολογισμό τους, που υπερέβαιναν τα επιτρεπόμενα από το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά το πολύ χαμηλό επιτόκιο με το οποίο μπορούσαν να δανείζονται από την ΕΚΤ συσκότιζε, για καιρό, την επικινδυνότητα της κατάστασης. Oι ελλειμματικές οικονομίες, όπως κατεξοχήν η Ελλάδα, ουδόλως πιεζόταν για να περιορίσουν το έλλειμμα. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι αυτή η υπερχρέωση οικονομιών λιγότερο ανεπτυγμένων, των οποίων η ανταγωνιστικότητα υποχωρούσε συνεχώς, ήταν πολύ ευνοϊκή για τις προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Οι τελευταίες αυτές  αύξαναν τις εξαγωγές τους, δεδομένου ότι οι λιγότερο προηγμένες οικονομίες της ΕΕ, δεν είχαν πια τη δυνατότητα περιορισμού των  εμπορικών τους ελλειμμάτων μέσω της υποτίμησης της εξωτερικής αξίας του νομίσματός τους.  Είναι, τουλάχιστον, παράδοξο   ότι  λησμονήθηκε, ειδικά στους κόλπους της ΕΕ, ότι  δεν είναι μόνο τα εμπορικά ελλείμματα που δημιουργούν ανισορροπίες, αλλά  το ίδιο ισχύει και για  τα εμπορικά πλεονάσματα.

Στη συνέχεια, αυτό που προκάλεσε σκληρό πλήγμα στις πιο ευάλωτες  ευρωπαϊκές οικονομίες ήταν η  πρόωρη και χωρίς προηγούμενη επαρκή μελέτη δημιουργία ενός εκ γενετής άρρωστου νομίσματος, ανίκανου  να επιβιώσει χωρίς την πατερίτσα του, δηλαδή  τη Συνθήκη Σταθερότητας; Το ευρώ επιβλήθηκε από τη Γερμανία ως αντάλλαγμα για την εγκατάλειψη του ισχυρού και σταθερού εθνικού της νομίσματος, του μάρκου.  Μόνο πρόσφατα έγινε ευρύτερα γνωστό από σχετική αποκάλυψη του περιοδικού Spiegel,  ότι η Γερμανία "κατασκεύασε το ευρώ στα μέτρα της" και έτσι μπόρεσε να επιβάλλει τα συμφέροντά της σε βάρος του ευρωπαϊκού Νότου. Στη βάση αυτής της Συνθήκης Σταθερότητας,  μόνο η νομισματική  σταθερότητα εκλαμβάνεται ως επαρκής  και σε θέση να εξασφαλίσει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στο σύνολο των κρατών-μελών της Ένωσης. Ωστόσο, η πραγματικότητα αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική: οι ευρωπαϊκές οικονομίες υποχρεούνται να λειτουργούν σε περιβάλλον μόνιμα αντιπληθωριστικό και στην τυραννία πολιτικής λιτότητας, χωρίς ημερομηνία λήξης. Ένα υψηλό ποσοστό ανεργίας, εξάλλου, εγκαταστάθηκε μόνιμα στους κόλπους της ΕΕ, της οποίας  η αναιμική  ανάπτυξη δεν κατορθώνει να εξαφανίσει.
2. Δεύτερον, επειδή η ΕΕ επέλεξε μακροοικονομικές πολιτικές εντελώς εσφαλμένες, ανάμεσα στις οποίες:

α) Η αυστηρή λιτότητα, που αποτελεί έμμονη ιδέα των Γερμανών,  από μέτρο βραχυχρόνιο και μεσοπρόθεσμο υιοθετήθηκε από την ΕΕ  ως  η μόνιμη και  χωρίς ημερομηνία λήξεως μακροοικονομική πολιτική της. Αλλά, η λιτότητα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα,  συνεπάγεται συνεχή  αύξηση του χρέους, παρότι αποβλέπει στη μείωσή του.  Και τούτο, διότι ο περιορισμός των δαπανών σε περίοδο ύφεσης χειροτερεύει την κατάσταση. Οι καταστρεπτικές συνέπειες αυτής της λιτότητας, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των κρατών-μελών είναι, πια εμφανείς και ανεξέλεγκτες. Πράγματι, η άγρια πολιτική λιτότητας καταλήγει, αναπότρεπτα, σε βαθιά ύφεση και σε καταποντισμό των κρατικών εσόδων.
β) Η  χωρίς όρια διάνοιξη οικονομιών στο εξωτερικό  εμπόριο, και πριν ακόμη ολοκληρωθεί η ανάπτυξή τους (όπως την προσδιορίζει ο N. Kaldor), επιδιώκοντας την επίτευξη ικανοποιητικού βαθμού ανταγωνιστικότητας, ενέχει τον κίνδυνο αποπροσανατολισμού της παραγωγής, καθώς και την  καταστροφή των παραδοσιακών τους καλλιεργειών, όπως η τρέχουσα κρίση το απέδειξε. Πρόκειται, ακριβώς, για την περίπτωση της Ελλάδας, της οποίας ο δείκτης εξάρτησης από της εισαγωγές ανέρχεται συνεχώς.  Αυτή η πλευρά ανισορροπίας, που αναφέρεται στις εμπορικές  συναλλαγές, παρότι εξαιρετικά σοβαρή, ουδόλως  λήφθηκε υπόψη από την  ΕΕ.
γ) Η διαδικασία μείωσης του φορολογικού βάρους, που αύξησε τις ανισότητες κατανομής και που οφείλεται κυρίως στη Συνθήκη Σταθερότητας. Άραγε χρειάζεται να προστεθεί ότι ο περιορισμός των φόρων εισήχθη αρχικά στην ΕΕ από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Bush,  και είναι μια από τις πολυάριθμες απαιτήσεις των νεοφιλελεύθερων; Αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση  της κρατικής παρέμβασης και κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.  Έτσι η Goldman Sachs, που ανήγγειλε το 2009 κέρδη της τάξης των 13,4 εκατομμυρίων $ πλήρωσε ως φόρους μόνο 10%! 
δ) Τέλος, η δραστική προσπάθεια σωτηρίας των Τραπεζών, που στοίχισε και εξακολουθεί να στοιχίζει εκατομμύρια στους φορολογούμενους. Η στήριξη αυτή ή και η διάσωση που, σε πολλές οικονομίες χρειάστηκε  τεράστια ποσά, έχει προκαλέσει την οργή των φορολογουμένων, και δικαίως, διότι ενώ οι μισθοί μειώνονται με αποτέλεσμα την επικίνδυνη  πτώση του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ, οι τραπεζίτες, που είναι σε αποφασιστικό βαθμό υπεύθυνοι για την πρόκληση της κρίσης του 2007  επιβραβεύονται  με παχυλά κέρδη.

3. Και τέλος, η σημαντικότερη συνέπεια που συνοψίζει τους λόγους για τους οποίους η στρατηγική της ΕΕ δεν είναι βιώσιμη, είναι το γεγονός ότι η ΕΕ-ευρωζώνη περνά την επιδίωξη αύξησης της ανταγωνιστικότητας, πριν από την επιδίωξη της ευημερίας των πολιτών  

Ανταγωνιστικότητα για ποιους ακριβώς, δεδομένου ότι το μέσο επίτευξής της είναι η ελαχιστοποίηση του επιπέδου μισθού. Δηλαδή, η εξαθλίωση του 85% του συνολικού ενεργού πληθυσμού των προηγμένων οικονομιών. Εξάλλου, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας θυσιάζονται στους κόλπους της ΕΕ το κράτος Πρόνοιας και η αλληλεγγύη και συνοχή.
Αναγκάζομαι, λοιπόν, να συμφωνήσω με τη σχετική ρήση του  James Galbraithότι : « Όλη η σύλληψη της ΕΕ κατασκευάστηκε γύρω από τις  οικονομικές νεοκλασικές ανοησίες"

Μέρος  3. Πως θα ξαναγεννηθεί η ελληνική οικονομία

Είναι η ερώτηση που τέθηκε σε οικονομολόγους της Ευρώπης, στα πλαίσια πανευρωπαϊκού συνεδρίου της κίνησης "για μια Ευρωπη των λαών και των ελευθεριών", και που πραγματοποιήθηκε στηνMutualité του Παρισιού στις 14.05.2016.

Απάντηση της Μαρίας Νεγρεπόντη -Δελιβάνη στο παραπάνω αυτό ερώτημα, αρχικά, στα γαλλικά
=================================================  

Αν,  η δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος  αναγνωρίζεται γενικώς πια, ως λάθος, για ολόκληρη την Ευρώπη, οι συνέπειες αυτού του λάθους για την Ελλάδα είναι βαρύτατες. Δεν αποτελεί υπερβολή η διαπίστωση ότι "για να σωθεί το ευρώ καταστράφηκε η Ελλάδα"  όπως το ίδιο και   η διαβεβαίωση ότι η μοναδική ελπίδα   σωτηρίας βρίσκεται στην  έξοδό μας από την Ευρωζώνη και στην επιστροφή  στο εθνικό  μας νόμισμα. Ο κυριότερος λόγος για αυτή τη μετάβαση δεν είναι κυρίως,  προς το παρόν τουλάχιστον,  η επιδίωξη μιας αυξημένης ανταγωνιστικότητας, μέσω της υποτίμησης της εξωτερικής αξίας της νέας δραχμής, δεδομένου ότι η λεηλατημένη ελληνική οικονομία  έχει μικρές εξαγωγικές δυνατότητες. Αντιθέτως, αυτό που πρωταρχικά  θα επιδιωχθεί, από τη μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα,  είναι η επίτευξη ταχύρρυθμης ανάπτυξης, και μόνον αργότερα, χάρη σε αυτήν, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Η αύξηση του ΑΕΠ, με ρυθμό ταχύτερο του αντίστοιχου του χρέους, είναι η μόνη που θα επιτρέψει, σε βάθος χρόνου, την αποπληρωμή του, μέσω ανερχόμενου εισοδήματος και όχι μέσω γενοκτονίας, όπως συμβαίνει δυστυχώς τα επτά περίπου τελευταία χρόνια, με τα Μνημόνια και τις παράλογες απαιτήσεις της Τρόικας.  Η ανάπτυξη, ωστόσο, είναι αδύνατη, αν η Ελλάδα παραμείνει  στο περιβάλλον αυτής της στραγγαλιστικής λιτότητας, σε συνδυασμό με το κοινό νόμισμα, που της παρέχεται από την ΕΚΤ, ως δανειζόμενο με το σταγονόμετρο,    ή και που η παροχή του διακόπτεται κατά καιρούς, οδηγώντας την οικονομία σε ασφυξία. Αυτό  συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, στην Ελλάδα. Ο κυρίαρχος ρόλος του χρήματος, που αγνοείται από τους νεοκλασικούς/φιλελεύθερους, εφόσον  το εκλαμβάνουν ως ουδέτερο, είναι  ακριβώς η δυνατότητά του να επηρεάζει   την οικονομία με τη δημιουργία, κατά περίπτωση, πληθωρισμού ή αντιπληθωρισμού.   Κάθε μορφή ή βαθμός  οικονομικού προγραμματισμού,  για  να επιτύχει συνθήκες  ισορροπίας  οφείλει να εξασφαλίσει  κατευθυντήριο ρόλο στο χρήμα, καθώς και στη νομισματική πολιτική. Η αναπτυξιακή προσπάθεια, εξάλλου, απαιτεί  κατάλληλη νομισματική πολιτική,  για την αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων  και του σταδίου ανάπτυξης της κάθε  οικονομίας. Χρειάζεται, ακόμη,  επαρκή ρευστότητα, και  κάποιο ποσοστό ελεγχόμενου πληθωρισμού, μέχρι το σημείο που η  επιπλέον προσθήκη ποσότητας χρήματος να μην  επηρεάζει το επίπεδο  των τιμών, διότι εξαντλείται στη σταδιακή απορρόφηση της ανεργίας.  Η σπουδαιότητα του χρήματος έγκειται στο γεγονός ότι από την ποσότητά του εξαρτάται η ένταση της οικονομικής δραστηριότητας, ο ρυθμός ανάπτυξης και ο όγκος της απασχόλησης. Είναι, συνεπώς, σαφές ότι η ισχύς ανήκει σε αυτούς που δημιουργούν το χρήμα και σε αυτούς που το ελέγχουν. Το χρήμα είναι δύναμις, την οποίαν στερήθηκαν οι χώρες της Ευρωζώνης. Από την δύναμη αυτήν, ακριβώς, έχει επείγουσα ανάγκη η ελληνική οικονομία, για να χαράξει την μακροοικονομική πολιτική που θα  γιατρέψει τις πληγές της. Η ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει, κάτω από τα απάνθρωπα και λανθασμένα μέτρα της Τρόικας και απαιτείται επειγόντως εθνικό νόμισμα και πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Βεβαίως, το εγχείρημα θα έχει δυσχέρειες και κινδύνους, ιδίως και διότι δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας -μέλους της Ευρωζώνης, που να την εγκατέλειψε. Αλλά, όμως,  η συνέχιση της ισοπέδωσης της Ελλάδας, κάτω από την αδιέξοδη αυτή κατάσταση δεν  πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεχιστεί.  Για αυτό η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα φαίνεται να είναι νομοτελειακή. Αυτή θα επιχειρηθεί, είτε από κοινού με τις υπόλοιπες οικονομίες-μέλη της Ευρωζώνης, που φυσικά θα ήταν το ιδεώδες  για την Ελλάδα,  είτε και μόνη της, με μεγαλύτερες φυσικά και συχνά απρόβλεπτες δυσκολίες. Εξυπακούεται, ωστόσο, ότι όσο περνά ο καιρός και βαθαίνει η κρίση, και όσο προχωρεί αλύπητα το ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας,  τόσο η ανάκαμψη γίνεται δυσκολότερη. Να προσθέσω και την πεποίθησή μου-  που την συμμερίζονται και άλλοι οικονομολόγοι- ότι αν είχαμε γυρίσει στο εθνικό μας νόμισμα από το 2010, η Ελλάδα τώρα θα ήταν σε φάση ταχείας ανάπτυξης.
Πολύ συνοπτικά, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω διαδοχικά στάδια και βηματισμό, για τη μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα.  Βεβαίως, πρόκειται προς το παρόν,  για  ασκήσεις επί χάρτου, αφού οι λεπτομέρειες αυτής της μετάβασης, θα εξαρτηθούν σε αποφασιστικό βαθμό, από τις γενικότερες και ειδικότερες συνθήκες, που θα ισχύουν τότε.
Νομίζω ότι το πρώτο βήμα θα  πρέπει να είναι η στάση εξωτερικών πληρωμών, που έπρεπε να γίνει από το 2010 και που ουσιαστικά υποβόσκει κάθε φορά, που η Ελλάδα αναγκάζεται να δανείζεται με ανταλλάγματα υπέρογκα και απάνθρωπα, για να εκπληρώσει  τις υποχρεώσεις της.  Θα ήταν ευχής έργο, αν η Ελλάδα μπορούσε να εξασφαλίσει εντός ή και εκτός Ευρώπης αναπτυξιακό δάνειο, για να περιοριστούν οι θυσίες του λαού της. Η Ελλάδα, εξάλλου, θα είναι υποχρεωμένη να καταγγείλει σωρεία απεχθών, αντισυνταγματικών και όρων που αντιτίθενται στα ανθρώπινα δικαιώματα, παρότι φέρουν την υπογραφή Ελλήνων πολιτικών, να δηλώσει ότι το χρέος θα πληρωθεί σε δραχμές,  και φυσικά να παραστεί σε Διεθνή Δικαστήρια, όπου θα την οδηγήσουν σίγουρα, οι δανειστές της, για την μη τήρηση ανειλημμένων υποχρεώσεων. Καθώς οι αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων χρειάζονται γύρω στα δέκα  χρόνια για να τελεσιδικήσουν, υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι στο μεταξύ η Ελλάδα θα έχει σταθεί στα πόδια της,  και θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το μη απεχθές τμήμα του χρέους της. Εξυπακούεται ότι ταυτόχρονα με τη μετάβαση στη νέα δραχμή θα πρέπει να επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων (κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό, για να σταματήσει η αιμορραγία καταθέσεων), αλλά και επιβολή περιορισμών στην εισαγωγή, ώστε να εξασφαλίζονται κυρίως εκείνα τα αγαθά και εκείνες οι υπηρεσίες που θα θεωρηθούν απαραίτητες για την επιβίωση και την ασφάλεια του λαού. Δεδομένου ότι η ζήτηση έχει υπερβολικά περιοριστεί, στην Ελλάδα, τα επτά περίπου, τελευταία χρόνια, εξαιτίας της δραματικής πτώσης των εισοδημάτων,  και δεδομένου ότι ο βασικός  μοχλός  ανάπτυξης  ήταν ανέκαθεν  η ζήτηση, θα πρέπει να εφαρμοστούν, άμεσα, μέτρα ενίσχυσής της. Ενισχύοντας τα εισοδήματα χαμηλόμισθων, συνταξιούχων, αλλά και ανέργων, θα επιδιωχθεί η  υλοποίηση  της Κεϋνεσιανής υπόθεσης, με βάση την οποίαν οι διαδοχικές αυξήσεις ζήτησης επιτυγχάνουν ολοένα υψηλότερα σημεία ισορροπίας, με την προσφορά να ακολουθεί. Προτεραιότητα και κίνητρα θα δοθούν στην πρωτογενή παραγωγή, η οποία υπόσχεται  γρήγορα αποτελέσματα, ώστε να καλυφθούν οι βασικές  διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού και να αυξηθεί ο βαθμός αυτάρκειας. Το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ελλάδας θα περιλαμβάνει κατάλογο  ιεραρχημένων επενδύσεων και  θα προβλέπει πρόσκληση  για την επαναφορά  από το εξωτερικό των καταθέσεων των Ελλήνων,  καθώς και  θέσπιση κινήτρων για να τις επενδύσουν στην Ελλάδα. Θα αποδειχθεί, έτσι, εντελώς χωρίς βάση, το κυριότερο επιχείρημα όσων εναντιώνονται στην επάνοδο στο εθνικό νόμισμα, που είναι ο "πλουτισμός αυτών που  έχουν χρήματα εκτός Ελλάδας". Αντιθέτως, με τον όρο ότι αυτά τα χρήματα θα κατευθυνθούν προς επενδύσεις παραγωγικές, μεταξύ αυτών που προβλέπονται στο αναπτυξιακό πρόγραμμα, η επάνοδός  τους όχι μόνον δεν θα είναι βλαβερή για την Ελλάδα, αλλά αντιθέτως εξαιρετικά θετική. Αναμφίβολα, η Ελλάδα, θα αντιμετωπίσει πολλές δυσχέρειες, αλλά όμως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Θα χρειαστεί ομοψυχία, άρνηση  σύμπραξης με δυνάμεις που εξυφαίνουν την αποσταθεροποίηση της χώρας για ίδιον όφελος, ή κυνηγώντας  εξουσία/καρέκλα. Ακόμη, θα πρέπει να γίνει γενική πρόσκληση για συνεργασία όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου, με  τοποθέτηση σε καίριες θέσεις, όσων έχουν αυξημένα προσόντα και γνώσεις, για κάθε συγκεκριμένο τομέα. Δεν θα αναφερθώ, εδώ, στις  τεχνικές και, άλλωστε περίπλοκες λεπτομέρειες της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα. Εκτός του ότι, αυτές, θα πρέπει αναγκαστικά να καθοριστούν, με βάση τις συνθήκες, που θα επικρατούν  εκείνη την περίοδο, αναφέρομαι σε άρθρα και μελέτες του συναδέλφου Gérard Lafay, που δίνουν  συγκεκριμένες λύσεις  σε πολλά από τα προβλεπόμενα σχετικά προβλήματα, και που ασφαλώς θα χρειαστούν στην Ελλάδα.  


http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/